De vis wordt duur betaald.

De titel – ik zeg het maar eerlijk – is geplagieerd. Van een toneelstuk uit 1900, dus geen verse vis. En slaat niet op de vis, maar wel op de offers die moeten worden gebracht om de vis te vangen.  Dat maakt het dan in één klap actueel, want verse vis is duurder dan plofkip.

Waar leidt deze inleiding toe, zult u zich misschien afvragen? Naar de psyche van de consument. We spreken veel relaties die onze maaltijden kopen. Of niet kopen. Er wordt veel gesproken over kwaliteit, gezondheid, milieu. Dat dit belangrijk is. En er wordt ook gesproken over prijs. En – zeker in de supermarkt – vind men al snel iets te duur. Als voorbeeld: in de supermarkt wordt kipfilet aangeboden in drie segmenten. De standaard kip (ca. € 7,99 p/kilo), de scharrel kip (ca. € 12,19 p/kilo) en de biologische kip (ca. € 24,49 p/kilo) U kunt al raden welke kip het best verkoopt. Terwijl we allemaal weten hoe – de laagste – prijs tot stand komt. Maar ergens in het brein van de klant wordt een rationele afweging gemaakt tussen dierwelzijn en cash. Cash wint, meestal.

Het heeft niet alleen met dierwelzijn te maken, ook met prijs imago. Laat ik dicht bij huis blijven, de verse maaltijd. In het koelvak is een kilo lasagne te vinden voor € 2,99 (€ 0,29 per ons) Dat is niet veel geld voor een kilo bereid product incl. verpakking en transport. Als consument zou je jezelf kunnen afvragen hoe dat kan, zo’n lage prijs. En je zou het etiket met ingrediënten kunnen lezen. Ik neem aan dat men dat doet. En vervolgens bewust de keuze maakt die kilo knaller te kopen. Onze maaltijd kost € 7,45 voor ca. 600 gram, zonder e-nummers, met veel duurzame inhoud. Veel mensen kiezen hiervoor, dank daarvoor. Omdat het een gezonde maaltijd is met veel toegevoegde- en voedingswaarde. En laten we wel zijn, € 1,25 per ons is niet veel geld. Maar toch is een veel gehoorde opmerking: “wel duur die maaltijd”. Om vervolgens een maaltijd te kopen van 450 gram à € 4,99. Dat is € 1,11 per ons. Inclusief e-nummers. En diezelfde consument regelt via thuisbezorgd een pizza voor € 10,- per stuk. Of haalt voor € 20,- circa. 2 kilo afhaal Chinees. Blijkbaar worden er appels en peren vergeleken, als het gaat om de waarde van een verse maaltijd.

Dus, wat is duur?  Dat is alles waarover de consument qua toegevoegde waarde niet goed is geïnformeerd. Of aan een waarde waar een consument geen behoefte aan heeft. Of aan een waarde  die weliswaar waarde heeft, maar waarvan de consument vindt dat die waarde niet past bij zijn/haar budget. Of….. etc. etc. De bottom line is dat de consument altijd gelijk heeft. En de toegekende waarde zelf op waarde schat, afhankelijk van het moment van aankoop en de daarbij behorende mind set. Het is aan de supermarkt en haar partners – zoals wij – om de consument goed te informeren over de verschillende opties. En dan de keuze te respecteren. Wat onverlet laat, onze overtuiging om altijd met respect voor dier, mens en milieu te willen ondernemen. En onze omgeving daarvan te overtuigen. Want we zoeken klanten die van gezond en lekker houden, maar ook net als wij de Aarde op een verantwoorde wijze willen doorgeven aan een volgende generatie. Het prijskaartje dat een gevolg is van onze keuzes nemen we voor lief.